miércoles, 8 de diciembre de 2010

Una de miedo- Eterna busqueda

Era una noche  hace mucho hace unos año aqui en ferrol, unos hermanos se habían quedado solos en casa porque sus padres habian salido a cenar. Los hermanos eran cuatro: Robert de 19, Katty de 15, Edward de 11 y Lizzie de 5.  Cuando sus padres se fueron, a pesar de que les habían ordenardo que se acostaran pronto y no se quedaran viendo la televisión. Estos contentos de haber podido quedarse solos por primera vez desde que Lizzie había nacido, no hicieron caso ninguno y se quedaron hasta tarde viendo la televisíon. Estaban viendo una serie muy interesante y cuando esta acabo estuvieron de acuerdo en que ninguno de los cuatro tenía sueño, entonces Robert cogio el mando y se puso a hacer zapping en estos dejo una cadena donde estaban dando anuncios. Tan pronto Robert dejo la cadena puesta Lizzie empezó a gritar rogandole a su hermano que cambiara de cadena este en vez de hacerle caso le dijo que que importaba si solo eran anuncios, la niña empezó a sollozar y corrió a los brazos de su hermana mayor, esta miró a Robert y le dijo que cambiara de cadena, este protesto diciendo porque si tan solo eran anuncios no era nada. En ese momento se oyo un ruido y los cuatro hermanos giraron la cabeza hacia la tele y en esta se empezaron a ver una horribles imagenes sangre, muerte, gritos... era horrible ni siquiera Robert quien había visto muchisimas veces peliculas de miedo lo podía soportar. Los cuatro intentaron apartar la cabeza de la television pero eran incapaes totalmente no podian. En esto Edward quien hasta ahora había estado totalmente ajeno a las peleas de sus hermanos empezó a gritar cosa incomprensibles y de todo solo se le entendió una ultima frase:
Debiste hacerle caso, debiste cambiar de cadena ahora todo sera distinto.
Las luces se apagaron, un grito se oyo y todo quedo absolutamente oscuro. Una mano tanteo en la oscurida encontro un boton y las luces se encendieron. Todo seguía igual como antes la television emitiendo anuncios,  la mesa llena de sobras de comida solo había una cosa que no era lo mismo, el sofá era el de siempre el proble era que en había tres niños asustados ¡TRES!. Una niño mayor bastante mayor un niño de aproxidamente 19 años y otro niño de 11 que sostenía entre sus brazos a una niñita de 5 años. Sus rostros estaban asustados en esto se calmaron y Robert exclamó - ¿Donde está Katty?. Edward se encogió de hombros, buscando desesperadamente con ojos asustados a su hermana mayor por el salón. Mientras tanto Lizzy que se había quedado en el sofá acurrucado empezó a sollozar llamando a su hermana. Edward cogio a su hermana en brazos, fue junto a Robert y le dijó que deberían buscar a Katty por toda la casa aunque ninguno de los tres se atrevió a salir del salón, en esto unos pasos se oyeron en la cocina. Los tres asustados corrieron hasta la cocina y encendieron la luz, un agudo grito se oyó y... Lizzy se bajo del colo de Edward y corrió hacía su hermana que tenía la cara llena de sangre y las manos también. Robert horrorizado se acercó a Katty y le preguntó que le había pasado esta se limitó a responder que no había tiempo para contarlo y que tenían que ir a buscarle. - ¿¡A BUSCAR A QUIEN!?- gritó furioso Edward-¿¡ACASO PRETENDES QUE SALGAMOS EN MEDIO DE LA NOCHE, CON UNA NIÑA PEQUEÑA MUERTA DE MIEDO AL IGUAL QUE SUS DOS HERMANOS Y TU HERIDA DE VETE TU A SABER QUE!?
Tranquilo, ella sabe que lo podemos hacer- dijo Katty
¿¡QUIEN, KATTY,QUIEN!?- volvió a gritar Edward, Katty lo cogió de la mano y lo arrastro hasta la puerta llevando también a Lizzy y a Robert, anduvieron toda la noche por la calle hasta llegar hasta a un club , allí obligo a Edward y a Robert a entrar apesar de las protestas de estos y subió a Luzzy en su espalda porque esta apenas podía de sueño. Andaron por un largo pasillo del club hasta llegar a una sala con una gran mesa  Katty encendio una luz y mando sentarse a sus hermanos, Edward que ya se había calmado un poco pregunto que pasaba Katty por primera vez en toda la noche empezó a contar lo ocurrido desde que las luces se apagaron mientras estos veian aquella horrorosa pelicula que les habí hecho hacer eso:
- Bien cuando dejaste aquel canal y Lizzy empezó a gritar era porque había notado un estraño presentimiento, y era cierto la pelicula aquella tan horrible es el pasado. - ¿que pasado?- preguntó Robert. - El pasado de Siahana Greniovine. - El rostro de Edward se volvió pálido muy palido y sobre todo ausente, al oir ese nombre. pero Siahana Grenovine es.... - en efecto  efecto Robert, Siahana es aquella chica del colegio que se ahogo el año pasado añadió Katty mirando a Robert y luego poniendo una cara comprensiva que dirigió a Edward. 
¿ Y que quiere de nosotros Katty?- dijo Robert . - Quiere que la ayudemos- dijo Katty con una sonrisa.
¿¡ AYUDARLA A QUE KATTY, ESTAS LOCA COMO VAMOS A AYUDAR A UNA POBRE NIÑA MUERTA POR AHOGARSE, COMO!?- gritó Edward, su rostro era raro, y tan pronto acabo  se echó a llorar y se desplomó en el suelo llorado. Katty se acercó a él le abrazó y le dijo que no llorara que todo había pasado que ella estaba ahi.
¿Quien?- preguntó la pequeña Lizzy
¿Que está pasando aqui?- preguntó Robert
Edward, era... muy amigo de Siahana.
¡SII! ¿PASA ALGO? ¿VALE? ¿QUE MAS OS DA? ELLA YA NO ESTÁ AQUI, YA NO ESTÁ Y NO VOLVERA NUNCA 
¿quien a dicho eso?- una sombra surgio de la oscuridad y una niña de largos y rubios cabellos surgio de la nada.
Si Si Siahana q que haces aqui, no no entiendo nada tu esta estabas mu mu mu... tartamudeo Edward.
¿muerta?- preguntó La niña, - si estoy muerta, y he venido para aclararlo todo
¿ACLARAR QUE? grito Edward
Aclarar, que tu me mataste, y por ello mi señor me ha enviado para llevarme conmigo a ti y a tus hermanos.
En ese momento todo se apago

Hace muchos años se encontro en un club de aqui de ferrol lo cuerpos de cutro niños: Robert de 19 años, Katty de 15, y Edward de 11 y Lizzy de 5. Katty la hermana mayor tenia el rostro y las manos llenos de sangre y aun asi esta sonreia, por lo contrario el rostro de Edward mostraba una mezcla de dolor como una culpa de haber cometido un pecado algo tan malo que quiza hasta hay podido matar a alguien querido muy querido. Los rostros de los otros dos eran como si ellos no hubieran tenido nada que ver, y se cuenta que ahora los fantasmas de los  dos hermanos que no tuvieron nada que ver buscan a su hermana por el club donde murieron "El club de campo"  para aclararlo todo , todo lo que no le habia aclarado la noche de su muerte y seguira buscandola por siempre hasta que la encuentre, mientras si te topas con ello correras la mala suerte de tener que emprender su eterna y muerta busqueda.  

O diario de monic- primer capítulo

18/03 Luns
   Querida Monic este e o día, hoxe desterranme en Wilytrenca, xa sabes a illa deserta da que te falei. Se me huibera deixado o meu profesor Miguel chevarme a doas persoas conmigo ti ben sabes a que huibera elixido e ben sabes por que. Desgraciadamente so podo levar catro maletas e ninguna desas poder conter algo vivo. Das cousas que levo unha e unha maleta chea de roupa, otra chea de alimentos e útiles para conseguilos, a terceira consta de libros de todo tipo, e na ultima a papeis, botellas, boligrafos... para escribirte e recordos da xente que quero.
                                                                                                                        Besos
                                                                                                                    Andrea

25/03 Luns 
Monic xa pasou unha semana, Wilytrenca é un lugar terrible  aquí e verdade que no hai ninguen. As duras penas conseguin construir unha casa de madeira debaixo dun árbol a carón da praia. É moi dificil pescar e cazar, casí non me quedan alimentos e non podo facer nada aburrome moito verdaderamente no deben roubarlle a Miguel. Dalle recordos a todos.
                                                                                                                      Saudos
                                                                                                                       Andrea

05/ Martes 
            Monic esto foi a ben xa sei cazar, e manexome moi ben non importame estar soa aprendin a sobrevivir apenas acordome de vos e son moi feliz. Son a poseedora desta illa e ninguén ma vai quitar, podo ser libre, podo ser eu e non teño porque ma vai quitar, podo ser libre, podo ser eu e non teño porque preocuparme, xa non levo a conta do día que é so sei que é Mayo e hoxe e Martes, a verdade sento non poder tempo de escribirte pero dinme conta que aquí a moito que facer.
  Encontrei unha familia de monos moi simpatica, axudanme a todo e contanme historias, supoño que diras que e imposible que uns moniños conten historia pero mas contan non falando si non por señas, falanme de cousas que pasaron fai moito tempo, agora sei que fai moito tempo existiu un pobo aqui, e un día misteriosamente desapareceu, xurote que o encontrarei vaia que si o encontrarei e lograrei ser alguen importate na terra.

12/ Mércores
     Monic, se chamabaste asi  xurote que non podo estar máis aquí, as cousas empeoraron dende a última vez.
   Pareceme que xa non hai nada que comer, non me queda apenas papel para escribirte, tan sequera sei se recibes estos mensaxes que te envio por botella, hablo soa e xa nonn teño casa, un huracan tirouna, estou enferma dunha cousa e nin sequera sei o que é. Morro de fame e se sego así beberei auga do mar, non te escribin antes porque nin me acordba de como se facía.
Diría que non quero vivir así o resto da miña vida,ja; pero non o digo porque o que me queda de vida dudo que sea moito. Monic botote moito de menos e a todo os demáis. Dudo moito volverte a escribir me despido de ti e de todo o mundo para sempre.


Tirada na praia a encontrei, desnutrida e sedenta, dinlle auga e comida, pasadas duas semanas recuperou toda a memoria, volvía a ser ela. Chamei ao helicoptero e ambas subios nel e volvimo a ferrol, según ela todo era igual cousa que era verdade e en poucos días todo volveu a ser igual, como moito antes de que a desterraran. Era ela Andrea, En tonces decidin escribir este feito da miña vida no meu libro. Isto e so o que escribin eu o demais son as verdadeiras cartas que ela me mandou e que neste mismo intre recordamos, xuntas.

( Este e o primeiro capitulo do Diario de Monic,  un libriño que estou escribindo e que irei poñendoolo por capitulos pouco a pouco)                                                                                                                 

Dos poesias que escribí de pequeña

                                Un amigo:
                           Un amigo es una estrella
                           que brille lejos o cerca.

                            Un amigo es un tesoro
                            más valioso que el oro.

                           Un amigo forma parte de ti
                            cumpla en marzo o en abril.

                           Un amigo es un amigo,
                           si te protege y te apoya,
                           no si te insulta y destroza.

                           A un amigo lo hay que cuidar
                            si se quiere conservar.

                           
                             Mi pequeña:
                             Mi pequeña mariposita
                             aun eres oruguita
                              y en tu día en tu día
                              te saldrán ya tus alitas
                             de colores de margaritas.


                            Pero oruguita mia
                           si tu quiere tus alitas
                           tendrás que ser buenecita
                           e ir a la escuelita.
                           
                         Quedate tranquila que siempre tendrás
                        gente que te cuide por detras.

                           

                         

Redaccion sobre los libros

La importancia de los libros:
    Hola, yo soy una niña de 10 años, yo sé leer, escribir y voy a un colegio donde aprendo. Sin embargo hay niños que casi no saben ni hablar. Yo creo que eso es injusto, orque leer para mí es maravilloso y os diré por qué.
   Cuando leo es como si me sumergiera en el libro, como si fuera la misma protagonista: Un ía lucharé contra monstruos, otro seré una reina, otro volaré junto a hadas y otro seré una princesa.
  Cada día al leer, dejo la realidad y me sumerjo en el mar de fantasías.
   Yo puedo hacer eso pero hat personas que no. No sé a vosotros, pero me parece injusto que no tengan libros ni los sepan leer porque como ya he dicho leer es una maravilla.
   Hoy, Día del Libro, donde recordamos a Miguel de Cervantes, un gran escritor con unos grandes libros, me gustaría que todos y cada uno de los niños del mundo lean por muy poco que sea.
   Doy gracias a mis padres y a mis profesores quienes poco a poco me enseñaron a leer y escribir.
   Doy gracias a mi profesora Teresa quien en cuatro que lleva siendo mi profesora, me ha enseñado a  mejorar mi lectura, mi escritura y mi sabiduría.
   Doy gracias a los libros quienes me dejan imaginar y ser alguien nuevo cada día.
   Y me gustaría que todos los niños del mundo pudieran decir lo mismo que yo.
  
( Cuando tenía 10 años me mandaron hacer esta redaccion por el dia del libro en mi colegio)