O diario de monic- primer capítulo

18/03 Luns
   Querida Monic este e o día, hoxe desterranme en Wilytrenca, xa sabes a illa deserta da que te falei. Se me huibera deixado o meu profesor Miguel chevarme a doas persoas conmigo ti ben sabes a que huibera elixido e ben sabes por que. Desgraciadamente so podo levar catro maletas e ninguna desas poder conter algo vivo. Das cousas que levo unha e unha maleta chea de roupa, otra chea de alimentos e útiles para conseguilos, a terceira consta de libros de todo tipo, e na ultima a papeis, botellas, boligrafos... para escribirte e recordos da xente que quero.
                                                                                                                        Besos
                                                                                                                    Andrea

25/03 Luns 
Monic xa pasou unha semana, Wilytrenca é un lugar terrible  aquí e verdade que no hai ninguen. As duras penas conseguin construir unha casa de madeira debaixo dun árbol a carón da praia. É moi dificil pescar e cazar, casí non me quedan alimentos e non podo facer nada aburrome moito verdaderamente no deben roubarlle a Miguel. Dalle recordos a todos.
                                                                                                                      Saudos
                                                                                                                       Andrea

05/ Martes 
            Monic esto foi a ben xa sei cazar, e manexome moi ben non importame estar soa aprendin a sobrevivir apenas acordome de vos e son moi feliz. Son a poseedora desta illa e ninguén ma vai quitar, podo ser libre, podo ser eu e non teño porque ma vai quitar, podo ser libre, podo ser eu e non teño porque preocuparme, xa non levo a conta do día que é so sei que é Mayo e hoxe e Martes, a verdade sento non poder tempo de escribirte pero dinme conta que aquí a moito que facer.
  Encontrei unha familia de monos moi simpatica, axudanme a todo e contanme historias, supoño que diras que e imposible que uns moniños conten historia pero mas contan non falando si non por señas, falanme de cousas que pasaron fai moito tempo, agora sei que fai moito tempo existiu un pobo aqui, e un día misteriosamente desapareceu, xurote que o encontrarei vaia que si o encontrarei e lograrei ser alguen importate na terra.

12/ Mércores
     Monic, se chamabaste asi  xurote que non podo estar máis aquí, as cousas empeoraron dende a última vez.
   Pareceme que xa non hai nada que comer, non me queda apenas papel para escribirte, tan sequera sei se recibes estos mensaxes que te envio por botella, hablo soa e xa nonn teño casa, un huracan tirouna, estou enferma dunha cousa e nin sequera sei o que é. Morro de fame e se sego así beberei auga do mar, non te escribin antes porque nin me acordba de como se facía.
Diría que non quero vivir así o resto da miña vida,ja; pero non o digo porque o que me queda de vida dudo que sea moito. Monic botote moito de menos e a todo os demáis. Dudo moito volverte a escribir me despido de ti e de todo o mundo para sempre.


Tirada na praia a encontrei, desnutrida e sedenta, dinlle auga e comida, pasadas duas semanas recuperou toda a memoria, volvía a ser ela. Chamei ao helicoptero e ambas subios nel e volvimo a ferrol, según ela todo era igual cousa que era verdade e en poucos días todo volveu a ser igual, como moito antes de que a desterraran. Era ela Andrea, En tonces decidin escribir este feito da miña vida no meu libro. Isto e so o que escribin eu o demais son as verdadeiras cartas que ela me mandou e que neste mismo intre recordamos, xuntas.

( Este e o primeiro capitulo do Diario de Monic,  un libriño que estou escribindo e que irei poñendoolo por capitulos pouco a pouco)